De steen die een plek vond in een wirwar van emoties

Met grote sprongen, in zijn regenlaarsjes, nam hij de trap naar onze zolderpraktijk. Nieuwsgierig opende hij de deur en keek ons verwachtingsvol aan. Zo stond hij daar met zijn onbevangen blik, zijn modderige laarsjes en in zijn handje de steen geklemd waar we toen nog niets van wisten. De sleutel die hij zelf al bij zich had.

Opa was pas overleden. In een tijd waarin geen ruimte was voor persoonlijk afscheid nemen was de vraag van ouders ‘Hoe op een goede manier ruimte geven voor rouw en verdriet?’ Zorgvuldig als ouders hier op deze manier bij durven stil staan.

Terwijl zijn vader verteld over wie opa was en wat er is gebeurd, zien we dat hij zelf geen woorden heeft op dit moment voor zijn verdriet. We zien een blik die donker wordt, schuifelende voetjes en een steen die van zijn hand op tafel en weer terug wordt gelegd. Ogenschijnlijk lijkt hij niet betrokken bij het verhaal van zijn vader, maar als we hem uitnodigen om op het krukje bij de atelierkast te klimmen ontstaat er ruimte voor wat hem bezighoudt.

Tussen het zand, de stenen, de schelpen en veertjes kiest hij een klein kartonnen doosje. Het glimt een beetje in het zonlicht en trots legt hij het op tafel. Dit is voor opa, zegt hij wat verlegen. De steen in zijn hand legt hij er voorzichtig in. En dan komt stukje bij beetje zijn verhaal. Het moet op zachte vilt liggen, want opa was altijd heel lief. En o nee, toch weer terug in de kast voor de blauwe kleur. Opa keek altijd naar de lucht of het mooi weer ging worden. En ook omdat het mooi weer was toen opa dus nooit meer zou komen. En toen lag daar die steen op de stoep in de tuin. Die was opgeraapt en houvast had gegeven.

Uiteindelijk lag deze steen tussen het blauwe vilt, veertjes, crêpepapier en kleine kraaltjes. Deze zorgvuldig uitgezochte materialen vertolkten allemaal op hun eigen manier de emoties die hij niet direct woorden kon geven. Het ging in dat glimmende doosje mee naar huis. Niet meer in zijn hand geklemd, maar voorzichtig ingewikkeld in een wirwar van emoties in dit doosje gedragen.

Een stukje uit onze kinderpraktijk waarin wij ouders en kinderen ondersteunen om met elkaar door rouwgevoelens heen te gaan. We doen dit op een creatieve en uitnodigende manier voor situaties waar geen woorden voor zijn.

In dit traject wordt het doosje thuis af en toe nog gepakt en bijgevuld. Zo kan verdriet en herinnering samen ruimte krijgen.

Ps: Vader heeft zelf na dit moment ook een doosje gevuld. Omdat zowel in kleine als grote harten soms geen woorden zijn voor verdriet en creativiteit een nieuwe taal geeft om te spreken.

Else Marij Vollebregt en Jantine Schuilenburg

Kinderpraktijk Villa Hoep – creatieve rouwondersteuning