Verdriet zit soms achter een masker

De vader van de tiener die bij mij in coaching is belt aan. Ik kijk verrast want hij staat alleen voor de deur. Hij zegt “ik kreeg hem al bijna niet in de auto. En nu krijg ik hem met geen mogelijkheid uit de auto.” Ik haal een paar keer adem en loop rustig naar de auto toe.

Je zit met een boze blik met je capuchon op en armen over elkaar in de auto. We maken contact met elkaar zonder woorden. Je stapt de auto uit. Gooit de deur achter je dicht. Rent bij mij naar binnen Schopt je schoenen uit en rent de trap op naar mijn praktijkruimte. Je bent al vaker bij me geweest en kent de weg.

Ik nodig je vader uit om te volgen. Je bent gaan zitten op mijn trainingsmatten en kijkt nog steeds boos en zit met je armen over elkaar. Ik besluit niet te praten. Hoewel ik allerlei vragen heb. Is hij boos? Is er iets gebeurd? Je vader mompelt, er is iets gebeurd met zijn vrienden. Ik ga even niet op zijn opmerking in

Ik stap de trainingsmat op en rol een bal naar je. Je rolt hem terug. We komen samen in beweging. Net zolang tot ik zie dat je weer zakt in je lichaam. Je opent je weer. Je blik verzacht. Dan stel ik de vraag “is er iets gebeurd vandaag?” “Vertel jij het maar papa” zeg je. Je vader begint te praten want jij had het thuis al verteld en ik houd mijn blik gericht op jou. Na een aantal zinnen van je vader, vraag ik je of het klopt wat hij zegt en dan begin jij verder te vertellen.

Een hele waterval aan woorden. Allerlei details. Pffff, hier gaat het niet om voel ik bij mezelf. Ik ga naast je zitten en stel de vraag “wat gebeurt er in je lichaam?” “Mijn buik doet pijn” zeg je en ik zie nu dat je tegen je tranen vecht. Als ik vervolgens vraag of je een zacht kussen wil vasthouden kijk je op en knik je ja. Je pakt het kussen heel stevig vast.

Ik nodig je vader uit om bij jou te komen zitten. Hij legt zijn hand op jouw rug. Jij ontspant en begint te huilen. Je kruipt bij je vader op schoot. Je vader pakt jouw stevig vast en jij laat je tranen gaan. Prachtig om te zien, want de vorige keer gaf je nog aan dat jouw verdriet er alleen mag zijn als je alleen bent.

We doen daarna nog een korte oefening met de bal. Ik sluit af met de vraag “wat heb je ontdekt vandaag?” “Ik kan loslaten” zeg jij. Als ik je vader vraag wat hij ontdekt heeft geeft hij aan, “minder woorden gebruiken en hem meer knuffelen”. Jullie gaan hand in hand de deur bij mij weer uit.